بدون عنوان

تقدیم به مادرانی که هیچگاه «کودکانشان را» فراموش نمی کنند...

صدای نم نم ِ بارون ِ بهار
غربتِ چشماتُ یادم میاره
کوچه های خیس  و بارونی ِ شهر
بوی دلتنگی های تو  رُ  داره

وقت پرکشیدنِ  پرنده ها
دل ِ تو چه غصه دار نازنین
آسمونِ ابری رُ گریه نکن
چشاتُ رو هم بذار کوچُ نبین

مادرم  منو ببخش، منو ببخش
اگه من قدر ِ تو رُ نمی دونم
اگه دورم من ازت ،  غصه نخور
خودمُ یه روز بهت می رسونم

مادرم ماه منی ، ماه منی
گل من، همیشه همراه منی

همیشه چشمای نازنین ِ تو
این دوتا پنجره ی رو به بهشت
با نگاه مهربونشو ن می گن
اسمتُ   باید تو آسمون نوشت

دل ِ من لایق چشمای تو نیست
مادرم، مادر خوب و نازنین
ای پری ، فرشته ی آسمونی
آخه کی آورد تو رُ روی زمین؟!

مادرم ماه منی ، ماه منی
گل من، همیشه همراه منی



مادر
روح ایثار !
بی دریغ مهربانی!
خالص ترین معنای عطوفت!
عشق
در برابر ِ نگاهِ تو
کم می آورد
و حسرت
در سایش ِ بال های قداستِ تو
رنگ می بازد



مادر
نام تو را آفریده اند
تا تمام درد های عالم را پیشکشت کنند
و این چنین
همراه نگاهی بیقرار
اسطوره شوی
همپای تمام ِ  « روشن - تیره » های بودنم!



آسمانِ دست های تو
برای من حریم ِ عشق می شود
تو فرشته ی منی که در زمین
جا به جا
نام ِ تو ، بهشت را به یادِ من می آورد
نامِ تو
بهترین گُلِ زمین
که آسمان برای رویشت
نم نمِ قشنگِ عشق هدیه کرده است



ای پناه بی دریغ
صدای تو دلنشین
چشم هات آینه
با تو مهربان!
بهار همیشه در رگِ زمین شناورست
با تو عشق رنگ دیگری است!



مهربانی ات را
که کم می آورم
بهشت گم می شود
رو به رویم نیست
وقتی ابری آسمان
و غربت چشم های تو
فُرو می ریزند
در آینه
مهربانی ات را که کم می آورم، بهشت گم می شود...

مرا ببخش
شاید
کودکانه هایم تو را دلگیر می کند

منبع :
کتاب دیگه دوست ندارم
کتاب فقط خدا می دونه
کتاب کاشکی پرنده پر نداشت